Słowianie zbudowali Mur Chiński

Ten fragment wpisałem w dyskusji na stronie Czesława Białczyńskiego:
„Odnośnie muru chińskiego – ktokolwiek by go nie zbudował, to zakładając brak dostępności materiałów do budowy maszyn oblężniczych na miejscu, stanowił barierę na którą każda armia trafiwszy musiała obejść, lub przynajmniej stracić tyle czasu na zdobycie, sprowadzenie materiałów do budowy tychże maszyn oblężniczych, że do tej pory strażnicy muru już zdołaliby zgromadzić obronę. Z drugiej strony jednak, zakładam że jakakolwiek armia wybierająca się na podbicie tej czy tamtej strony, najpierw wysyła zwiadowców, którzy by uprzedzili o przeszkodzie i armia podeszłaby przygotowana przynajmniej w drabiny.
Jest jeszcze kolejna sprawa – skoro mur biegnie szczytami wzniesień, to podprowadzić pod mur maszynę oblężniczą, np. kruszącą mur lub nawet taką która pozwoli w osłonie wspiąć się na mur żołnierzom praktycznie nie ma szans. Zostają tylko drabiny lub liny.
A te z łatwością dobrze zorganizowana obrona mogłaby zrzucać czy odcinać.”

A teraz uzupełniam swoją wypowiedź dla tego forum:
Zauważcie teraz jedną rzecz, tutaj spekuluję:
Chińczycy mogli zastać mur w częściach, czyli tak jak zakładamy że go zbudowali Prasłowianie, Prasłowianie budowali fragmenty murów w tych miejscach gdzie przejście było naturalnie łatwe, czyli grodzili naturalne drogi, być może po kilka kilometrów w każdą stronę aż do nieprzebytych miejsc, oczywiście tam otwory strzelnicze były skierowane w stronę południa. Chińczycy jedynie potem uzupełnili części muru ciągnąc budowlę także po szczytach, te dobudowane części łączą istniejące już fragmenty w jedną ciągłą linię ale konstrukcyjnie się różnią od tych najstarszych.
Tak samo jest zbudowany mur Abchaski – tylko pomiędzy morzem a górami czyli tylko w miejscu naturalnego przejścia, resztę zagradzały góry.
Podobnie był zbudowany pierwotny mur Gorgagański na północnej stronie kanału, od morza do gór, resztę zagradzały naturalne przeszkody (morze – wiadomo, oraz góry).

Mój wniosek, Prasłowianie budowali mury tylko tam gdzie miało to utrudnić łatwy dostęp otwartą naturalnie przejezdną drogą, bo nie obawiali się armii w górach, albo te armie obawiały się zapuszczać w góry – zarówno mówię o murze chińskim jak i dwóch przy morzu Kaspijskim.
Obecny mur Chińczycy uzupełnili w ciągłą całość, bo obawiali się że atak może nadejść nawet z terenów teoretycznie nie dostępnych (mobilność i zdolności armii Prasłowiańskich?).
Z kolei Sasanidzi mur Abchaski jedynie wyremontowali, a mur Gorgagański postawili jak poprzedni tylko po stronie południowej kanału oraz z gorszej jakości materiału, tak jak napisał Adam, niejako symbolicznie… jakby płot.

Sasanidzi przejęli teren nie jako nacja ale jako zbuntowana grupa władzy a potem zbudowali południowy mur wykorzystując istniejąca już fosę-kanał.
Podobna sytuacja mogła mieć miejsce z murem na zachodnim brzegu Morza Kaspijskiego czyli murem tzw. Abchaskim. Tyle że tam mogli jedynie przejąć umocnienia bez konieczności budowy po przeciwnej stronie bo kanału tam nie było, w grę wchodziła jedynie modernizacja czyli dostosowanie do obrony od strony południowej przeciwko północnej.

W źródłach które mam jest informacja o tym że król Sasanidów Yazdgrid II (znany także jako Yazdegerd II – prawda że brzmi tak znajomo) w latach po 430 n.e.prowadził jedynie remonty murów w okolicy miasta Darband (Derbent) – zachodnie wybrzeże m. Kaspijskiego. Natomiast Wikipedia podaje, że budował mury w okolicy miasta Damghan, żeby odgrodzić się od Hunów, czyli w okolicy dawnego muru Gorgagańskiego.

Czyli tak:
mur Abchaski – oryginalny mur scytyjski – jedynie przejęty i modernizowany, remontowany przez Sasanidów.
mur Gorgagański – oryginalny mur scytyjski – rozebrany przez Partów co najbardziej prawdopodobne (lub rozsypał się ze starości, zerodował, skoro był znacząco stary), obecny na stronie południowej wzniesiony przez Sasanidów z gorszej jakości materiałów, a i tak przetrwał w jakiejś formie do dziś.

I jeszcze ciekawostka:
Ten sam król wymordował 153000 Asyryjczyków i Żydów w mieście Kirkuk – może od tamtej pory żydowskie cmentarze są nazywane Kierkutami? Czyli miejscami gdzie jest nagromadzonych dużo martwych ciał?

Słowomił

Słowiańskie mury obronne, sarmacka ciężkozbrojna konnica i Tomira królowa Massagetów

Przede wszystkim, laury należą się Dragomirze i Słowomiłowi.
Już na wiecu w Radzimowicach, Słowomił zainteresował mnie materiałami na temat Wielkiego Muru Gorgańskiego. Dragomira podjęła temat, jako ciekawy i mocno mnie dopingowała do szukania nowych informacji, a tym samym, może do rozwiązania zagadki.
W materiałach Słowomiła przede wszystkim uderzył mnie wniosek, że ten Wielki Mur zbudowali Partowie przeciw plemionom ze Azji Środkowej, czyli Scytom.
Cóż za bezsens. Partowie, a właściwie pancerna armia partyjska, byli Scytami.
Bardziej logiczne wydało mi się, że mur ten wybudowali Scyci przeciw plemionom semicko- chamickim z południa.
Główne pozostałości po murze to wielki rów – fosa (wyrażnie sztuczny), szeroki na ok. 10 m i głęboki na ok. 5 m. Fosa ciągnie się wzdłuż ruin całego muru, 195 km.
Zadałem sobie pytania: A właściwie, po której stronie fosy był ten mur? Czy, aby nie jest to podobny numer, jak „Murem Chińskim”, gdzie blanki i otwory strzelnicze wychodzą na południe, czyli na Chiny.
Informacje archeologów irańsko-angielskich dotyczą tylko muru wybudowanego przez Sasanidów na południowej stronie fosy, czyli młodszej wersji muru. Są to informacje bardzo dobrze opisane i uzasadnione.O wersji scytyjskiej muru, nie było właściwe nic lub jakieś bąkanie, że może był i mógł go widzieć Aleksander Wielki.
Sięgnąłem do Goole Earth i odnalazłem ów mur, a właściwie jego ślady. Przeglądnąłem całą długość fosy.
Zdjęcia satelitarne są w całkiem dobrej rozdzielczości. Każdy może to sprawdzić sam. Owszem, na południowej stronie fosy wyrażnie widać stosunkowo wąski ślad muru sasanidzkiego. Widać nawet ślady fortów i twierdz sasanidzkich. Jednak przyglądając się północnej stronie fosy, wyrażnie widać pozostałości czegoś bardziej szerszego od muru sasanidzkiego. Są to wyrażnie kamienne fundamenty muru również kamiennego, ale dużo szerszego. Widać nawet fundamenty jakiś budynków kamiennych.
Kiedy Partowie opanowali południe za murem, mogli częściowo rozebrać swój mur, bo był już niepotrzebny. Stał niejako w środku władztwa scytyjskiego. Persja właściwie również była wtedy scytyjska.
Dopiero wypociny niejakiego Żar Zdusza – Zaratustry zmieniające wiarę przyrody w religię niewolniczą Persji, zakłóciły stosunki z centrum scytyjskim.
Aleksander Macedoński, rzeczywiście mógł widzieć jeszcze pozostałości muru scytyjskiego na północnej stronie fosy. W czasie jego zwycięskiego pochodu, armia macedońska była ok. 20 km od muru. Cóż to jest dla armii.
Wiele mogły by wyjaśnić listy Aleksandra do Ptolemeusza, ale jeszcze nie odnalazłem takich informacji, tym bardziej, że wiele listów zaginęło.
Rebelia Sasanidów i strach przed Scytami spowodowały, że Sasanidzi wybudowali całkiem nowy mur na południowej stronie fosy. Samą fosę już mieli. Mur wybudowali z suszonej cegły mułowej oraz cegły wypalanej.
Umówmy się, armie scytyjskie już wtedy dysponowały trebuszami i taki murek nie stanowił większej przeszkody, jeżeli tą bronią kruszono potężne kamienne twierdze.
Tak, jak pisze Czesław Białczyński, taki murek stanowił bardziej, jako magia obrony, niż samą obronę.
Czesławowi zadałem pytanie na temat Muru Gorgańskiego, bo byłem pewny, że posiada On dużo więcej informacji, zbierając materiały do swojego opowiadania o Tomirysie.

Adam Smoliński

***

Z tym że należą mi się laury to jest gruba przesada 🙂 jeden znalazł (Słowomił) drugi opracował (Adam Smoliński) a ja tylko opublikowałam 🙂 laury tak naprawdę należą się tym dwóm panom nie mnie 🙂 przy okazji jeszcze dokuczyłam panu Czesławowi Białczyńskiemu bo musiał na gwałt pisać swój artykuł 🙂 wybrnął z sytuacji najlepiej jak to było możliwe wykazując przy tym wielką klasę i doświadczenie blogerskie 🙂 nie wiem kto narozrabiał że to rozgłosił dość że nagle się okazało że ileś osób zajęło się tematem, trzeba było puszczać to co jest, dlatego takie trochę nie gotowe, dobra nie trochę tylko bardzo 🙂 a potem to ja narozrabiałam że to opublikowałam 🙂 bardzo przepraszam tych którzy są teraz przeze mnie niewyspani (Słowomił podobno spać nie mógł z radości) 🙂

Wiadomo że fosę kopie się od strony nadchodzącego wroga a nie od własnej. Od własnej nieco 😀 by przeszkadzała w obronie. Wrogom też przeszkadza w podejściu do muru i o to chodzi, po to buduje się takie umocnienia.

Partowie nawet według oficjalnej zakłamanej historii byli odłamem Sarmatów. Prawda jest taka że miano Sarmaci to rzymski odpowiednik greckiej nazwy Scytowie i współczesnej Słowianie co udowadnia choćby genetyka ale nie tylko ona. Sami zaś Partowie byli tak naprawdę pancerną konnicą sarmacką, byli jedną z formacji sarmackiej armii. Oni i ich konie byli oblachowani bardziej niż średniowieczni rycerze, posługiwali się czterometrowymi kopiami zakończonymi czterdziestocentymetrowymi ostrzami. Ich zadaniem było oddziałując rozpędzoną masą rozerwać szeregi wroga po to aby ułatwić zadanie łucznikom, po nich wkraczała lekka jazda uzbrojona w łuki i dokańczała robotę strzelając do rozproszonych żołnierzy wroga jak do kaczek. To nimi, sarmacką pancerną konnicą, zainspirował się Karolek Wielki tworzącwłasne wojsko. Oczywiście jego było smętnym cieniem naszych.

Cóż to Adamie są trebusze?

Ten Mur Chiński, co to go niby wybudowali Chińczycy, ze strzelnicami od południa czyli od strony Chin, to też jest jeden z przekrętów nowożytnych historykóf i archeologóf bo jak to strzelali z niego do siebie 😀 nie sądzę, Chińczycy są za inteligentni na to, Amerykańce to może i tak 😀 ale nie Chińczycy.

Jeśli chodzi o o królową Massagetów, której imię Herodot zapisał Tomirys, to wydaje mi się że w oryginale brzmiało ono nie Tomirysa, Tomiryda czy Tamara a Tomira. Jest takie imię w polskim kalendarzu. Piękne słowiańskie imię. Jak na ignorancję południowców, to trzeba Herodotowi przyznać, że nie bardzo zniekształcił to imię zmieniając z Tomiry na Tomirys. Z resztą Herodot najprawdopodobniej usłyszał je już w tej zniekształconej wersji Tomirys a nie sam zmienił.

Dragomira

Rewelacja Mur Gorgański zwany Czerwonym Wężem zbudowali Scytowie

Moi drodzy jest rewelacja REWELACJA Mur Gorgański zwany Czerwonym Wężem zbudowali Scytowie. Czytajcie, to są tłumaczenia Adama Smolińskiego

https://slowianiegenetykahaplogrupy.wordpress.com/2016/07/21/mur-gorganski/

https://slowianiegenetykahaplogrupy.wordpress.com/2016/07/21/tajemnica-czerwonego-weza/

https://slowianiegenetykahaplogrupy.wordpress.com/2016/07/21/mur-hyrkanski/

Adam wszystko wyjaśni w komentarzach.

koniec muru na wschodzie

mur 1

mur 2

mur 3

mur 4

mur pod mułem

szlak podbojów Aleksandra Wielkiego

Mur Hyrkański

Rzymski profesor archaeologii w Wyższej Szkole Historii, Klasyki i Archeologii na Uniwersytecie w Edynburgu, w Wielkiej Brytanii, professor Eberhard W. Sauer, mówi, że podwodne badanie sonarem pozwoliło odnajdywać Mur Tammisheh na więcej niż 900 m dalszych niż części znane do tej pory.

Przemawiając na 14-tym, dorocznym sympozjum irańskiej archeologii, który zakończył się w Muzeum Narodowym w Iranie, w Teheranie (marzec 08/06) we wtorek, Eberhard powiedział, że eksperyment został wykonany przez Richarda Batrtesa, Hamida Omrani Rekavandi, Bardia Shabani i innych.

Wykład Eberharda w tematyce: Inżynieria i zabezpieczenie dobrobytu w Imperium Sasanidów: W sezonie 1394/2015 na Wielki Murze Gorgańskim i jego zapleczu, przez irańskie dziedzictwo kulturowe, rzemiosła artystyczne i Organizacji Turystyki i Uniwersytetu w Endinburghu

Powiedział, że to kontynuuje w oczywistym ustawieniu, w prostej linii do 40 S, 0233480, 4079320.

Dodał, że na wschodzie (M. Kaspijskiego) jest położony rów, który, jako odcinek ściany położonej najdalej na północ, jest przykryty przez osady morskie.

Zbocza ścian rowu są na tyle odmienne, aby sugerować, że ściana nie będzie kontynuowana poza tym punktem i że wcześniejsze hipotezy, że Mury Gorgański i Tammisheh są ze sobą powiązane, to prawdopodobnie błędne, uczony powiedział, dodając, że warunki badania były mniej przychylne na zachódnim i południowo-zachodnim Murze Gorgańskim, jako że sonar nie był w stanie przebić się przez niedawne, aluwialne osady organiczne.

Zapowiedział, że, podczas gdy potrzebne są dalsze badania terenowe w celu zlokalizowania zachodniej końcówki gorgańskiego muru, wydaje się prawdopodobne, że obie ściany zakończone w okolicach współczesnego brzegu (na ok. 32m) z pominięciem zboczy ścian przybrzeżnych w płytkiej wodzie.

Drewniane pomosty i siły morskie mogły być skuteczne, jeśli trudno je prześledzić archeologicznie, stwierdził.

Mur Chiński dobrze jest znany jako największa ściana w Azji (a nawet na świecie). Mniej znany jest Mur Gorgański w północno-wschodnim Iranie (konkretnie równina Gorgan) przypisany erze Sasanidów (224-651 r. n.e.). Budowla jest kolejnym dowodem na możliwości technicznę Sasanidów.

Według Science Daily News (26 lutego 2008) Mur Gorgański jest:

„… Ponad 1000 lat starszy niż Wielki Mur Chiński, i dłuższy niż Mur Hadriana i Mur Antonina razem wzięte.”

„Czerwony Wąż” w północnym Iranie, który nosi swe imię od barwy czerwonej jego cegieł, ma co najmniej 195 km długości. Kanał – fosa, 5 m głęboki albo więcej, prowadzi wodę wzdłuż większej części ze Muru. Jego ciągły stopień nachylenia, zaprojektowany by zapewnić regularny przepływ wody, świadczy o umiejętnościach geodetów odpowiedzialnych za wytyczenie trasy Muru. Ponad 30 fortów stoi w równej linii wzdłuż tej masywnej struktury. Jest on również znany jako Wielki Mur Gorgański, Mur Gorgański obronny, Anushirvân Barrier, Firuz Barrier i Qazal Al’an, i czasami Sadd-i-Iskandar, (Perska tama albo Bariera Aleksandra).

Mur jest drugi w stosunku do Muru Chińskiego, jako istniejąca najdłuższa obronna ściana, ale jest może nawet solidniej zbudowany niż wczesne konstrukcje Wielkiego Muru. Większy niż Mur Hadriana i Mur Antonina razem wzięte, został nazywany największym pomnikiem tego rodzaju między Europą a Chinami.

„Czerwony Wąż” nie ma sobie równych w wielu aspektach i jeszcze bardziej w zagadkach. Nawet jego długość jest niejasna:, podczas gdy w kierunku wschodnim wpada na niezbadaną górzystość krajobrazu Góry Elburz, jego zachodni terminal został zalany przez wzbierające wody Morza Kaspijskie. Irański zespół, pod kierownictwem Jebrael Nokandeh, badał ten Wielką Ścianę od 1999. W 2005 r. stało się to wspólnym irańskim i brytyjskim projektem.

Uważa się ogólnie, że mieszkańcy tego regionu są starożytnymi Hyrcanianami. Sam Gorgan jest jednym z najstarszych regionów Iranu i znajduje się tuż na wschodzie, nad Morzem Kaspijskim. Gorgan był częścią Mediany, Achaemenidów (559-333 BC), Seleucidów, Partów (247 r. p.n.e.-224 r. n.e.) i imperium Sasanidów w erze przedislamskiej. Termin Gorgan jest czerpany ze staroirańskiego VARKANA (Ziemia Wilka). Co ciekawe, termin Gorgan filologicznie odpowiada współczesnu j. perskiemu „Gorg-an” jako „Wilki”.

Stolica starożytnego Gorgon była znana jako Zadrakarta, która później stała się Astarabad.

To miasto sięga, co najmniej czasów Achemenidów. Innym historycznym miastem starożytnego znaczenia był Jordan.

Do niedawna, nikt nie wiedział kto zbudował Mur. Teorie objęły od Aleksandra Wielkiego w IV wieku p.n.e., do perskiego króla Khusrau I w VI wieku n.e.. Większość uczonych wolała czas budowy na II w. albo I wiek p.n.e.. Spotkania naukowe wykazały, że jednak Mur został zbudowany w V w. lub ewentualnie, VI wieku naszej ery, przez Sasanidów perskich. Ta perska dynastia stworzyła jedno z najpotężniejszych imperiów w świecie antycznym, koncentrujące się na Iranie, a rozciągające się od współczesnego Iraku do południowej Rosji, Azji Środkowej i Pakistanu.

Z perspektywy czasu łatwo jest zrozumieć, dlaczego mury zostały zbudowane w tym późniejszym terminie. Było to w pobliżu północnej granicy jednego z najpotężniejszych imperiów w starożytności, z sasanidzkimi Persami. Centrum we współczesnym Iranie, obejmowało również teren współczesnego Iraku, ciągnąc się na Góry Kaukaz na północnym-zachodzie, do centralnej Azji i indyjskiego subkontynentu na wschodzie. Perscy królowie ciągle najeżdżali Wschodni Rzym albo Bizancjum.

Stanęli również naprzeciw grożnych wrogów przy swojej północnej granicy. Górskie przejście na Kaukazie oraz trasa wzdłuż brzegów Morza Kaspijskiego były zamknięte przez mury, prawdopodobnie, aby uniemożliwić Hunom podbijanie południa. Starożytni pisarze, zwłaszcza Prokop, dostarczyli obrazowe opisy wojen Persji walczącej w V w. i VI wieku przeciwko jej północnym przeciwnikom. Perski król Peroz (459-484 r. n.e.), prowadząc kampanię przeciwko Białym Hunom, przebywał ciągle w starożytnym Gorgon. W końcu musiał zapłacić życiem za wyprawę na ziemie Białych Hunów. Miałoby to sens dla Peroza, a może innego króla perskiego, krótko przed lub po, aby chronić żyzną i bogatą równinę gorgońską od tego zagrożenia północnego przez barierę obronną.

Nowoczesne techniki badania i zdjęcia satelitarne wykazały, że forty były gęsto objęte wojskowymi blokami koszarowymi. Liczne znaleziska odkryte podczas ostatnich wykopalisk wskazują, że granica pełna życia. Naukowcy oceniają, że spokojnie jakieś 30,000 żołnierzy mogło stacjonować przy tym Murze. Uważa się, że „Czerwony Wąż” był systemem obrony przeciwko Białym Hunom, którzy żyli w Azji Środkowej.

System zamków został opracowany przez Sasanidów dla systemu płynnej obrony. To oznaczało, że Mur Gorgoński nie był częścią wyłącznie statycznego systemu obrony. Główny nacisk był na systemie płynnego systemu obrony-ataku. To wiązało się z powstrzymywaniem potencjalnych najeźdźców wzdłuż linii i w razie przełomu, sasanidzkie naczelne dowództwo najpierw zauważało siłę i kierunek najeżdżających sił. Wtedy elitarna sasanidzka kawaleria (Savaran) zostawała rozlokowana z zamków najbliżej do najeżdżającej siły. Najeźdźcy wtedy znajdowali się w potrzasku za irańskimi liniami z Muru Gorgiańskiego od ich północy i Savaranami atakującymi na ich awangardzie i bokach. To był zasadniczo ten system obrony, który pozwolił sasanidzkiej Persii przezwyciężyć zagrażanie inwazją Huno-Heftalitów 6-7 w. n.e.

Datowania izotopem węgla C14 wskazują, że fort pozostał zajęty do czasu, co najmniej pierwszej połowy VII wieku. Jest jeszcze zbyt wcześnie, aby stwierdzić, czy Mur został przerwany, może, dlatego, że oddziały były potrzebne do poważnego ataku na Bizancjum, odpierania bizantyjskiej kontrofensywy albo przed póżniejszą arabską inwazją z 636 r n.e. Dowody wzrastają, że Mur funkcjonował, jako bariera wojenna przynajmniej wiek lub prawdopodobnie bliżej do dwóch.

Jeśli założyć, że forty zostały obsadzone tak gęsto, jak te na Murze Hadriana, wówczas garnizon na Murze Gorgońskim byłby rzędu 30.000 mężczyzn. Modele biorące pod uwagę wielkości i numer pokoju bloków koszarowych w fortach Muru Gorgońskiego oraz prawdopodobną gęstość obsady, podają dane między 15,000 a 36,000 żołnierzy.

Korytarz lądowy między Kaukazem a wybrzeżem zachodnim Morza Kaspijskie jest zamknięty przez cykl murów. Najsławniejszy jest Mur Derbent we współczesnym Dagestanie (Rosja). Znacznie bliżej do „Czerwonego Węża”, to współczesny Mur Tammishe, który biegnie od rogu południowo-wschodniej części Morza Kaspijskiego do Góry Elburz. Morze Kaspijskie jest największym morzem zamkniętym świata i jeśli chodzi o jego wodę, zależy od napływowych rzek. Stąd jego poziom wody wahał się dużo bardziej na przestrzeni wieków niż ten w oceanach.

Mur ten rozpoczyna się od wybrzeża Morza Kaspijskiego, na północy, koło Gonbad Kavous kontynuuje w kierunku północnym, a znika za Górami Pishkamar. Logistyczne poszukiwanie archeologiczne było prowadzone w związku z murem w 1999 z powodu problemów w projekcie rozwojowym, specjalnie podczas budowy Tamy Golestan, która nawadnia wszystkie obszary w pobliżu muru. W miejscu połączenia ściany i kanału odpływowego od tamy, architekci odkryli szczątki muru. 40 zidentyfikowanych zamków różni się pod względem wymiaru i kształtu, ale większość są kwadratowymi twierdzami, zrobionymi z takiej samej murarki, jak sam mur i w takim samym okresie. Z powodu wielu trudności w rozwoju i rolniczych projektów, archeolodzy zostali wyznaczeni by oznaczyć granicę z historycznymi znaleziskami przez położenia bloków cementowych.

Należy zwrócić również uwagę na podobnym sasanidzki mur obronny i fortyfikacje po przeciwnej stronie Morza Kaspijskiego w porcie Derbentu i poza nim. Gdy Wielki Mur Gorgański podąża do morza w Zatoce Gorgan, to po drugiej stronie Morza Kaspijskiego wyłania się z morza wielkim murem Kaukazu w Derbent, wraz z jego niezwykle dobrze zachowanymi sasanidzkimi fortami.

Choć fortyfikacje i mury na wschodnim brzegu Morza Kaspijskiego pozostawały nieznane dla grecko-rzymskich historyków, zachodnia połowa tych imponujących fortyfikacji „północnych” na Kaukazie były dobrze znane autorom klasycznym.

Ten projekt poważnie kwestionuje tradycyjną Euro-centryczną opinię światową. W chwili, kiedy Zachodnie Imperium Rzymskie upada, a nawet Wschodni Rzym albo Bizancjum pod wielkim ciśnieniem zewnętrznym, sasanidzkie Imperium Perskie zbiera siłę roboczą do budowy pomnika znaczniejszej skali niż cokolwiek porównywalnego na zachodzie. Persowie wydają się zgodnie odpowiadać ich późnorzymskim rywalom w sile armii, umiejętnościach organizacyjnych, inżynierii i gospodarki wodnej. Archeologia zaczyna malować jaśniejszy obraz starożytnej super mocy w swoim apogeum.

Tajemnica Czerwonego Węża

http://www.archaeology.co.uk/cwa/world-news/the-enigma-of-the-red-snake.htm Tajemnica Czerwonego Węża

Jest dłuższy niż Mur Hadriana i Ściana Antoniny razem wzięte. Jak wiemy dzisiaj, jest ponad tysiąc lat starszy niż Wielki Mur w Chinach. Jest solidniejszej konstrukcji niż jego starożytne odpowiedniki chińskie. Jest to największy zabytek tego typu między Europy Środkową a Chinami, a to może być najdłuższa ceglana lub kamienna ściana, jaką kiedykolwiek zbudowano w świecie starożytnym. Ściana ta jest znana jako „The Great Wall of Gorgan” (Wielki Mur Gorgański) lub „Czerwony Wąż”. Międzynarodowy zespół archeologów pracował nad pomnikiem tego węża i to oni przedstawili wyniki badań.

„Czerwony Wąż” w północnym Iranie, który swoją nazwę zawdzięcza czerwonemu kolorowi jego cegieł, wynosi, co najmniej 195 km długości. Kanał (fosa), 5m głęboki lub więcej, prowadzi wodę wzdłuż większości muru. Jej ciągły gradient, zaprojektowano tak, aby zapewnić regularny przepływ wody, co świadczy o umiejętnościach geodetów odpowiedzialnych za wytyczenie trasy wzdłuż ściany. Ponad 30 fortów są ułożone wzdłuż tej masywnej konstrukcji. Ich łączny rozmiar jest około trzy razy większy niż tych na Murze Hadriana. Jednak te forty są małe w porównaniu z nowoczesnymi fortyfikacjami w głębi lądu, z których niektóre są około dziesięć razy większe niż największe forty w ścianie. „Czerwony Wąż” nie ma sobie równych w bardzo wielu aspektach i zagadkach.

Kto zbudował tę barierę obronną o niesamowitej skali i złożoności, kiedy i z jakiego powodu? Nawet jego długość nie jest jasna: jego zachodnia część została zalana przez wody Morza Kaspijskiego, a na wschodzie biegnie do niezbadanego górzystego krajobrazu Gór Elbruz.

Irański zespół, pod kierunkiem Jebrael Nokandeh odkrywa ten Wielki Mur od 1999.
W 2005 roku stał się on wspólnym, irańskim i brytyjskim projektem.
Nasz cel: aby odpowiedzieć na podstawowe pytania, kiedy, kto i dlaczego.

Starożytne źródła tekstowe nie odnoszą się do muru, nie ma na nim napisów i nie znaleziono na nim kiedykolwiek monet. W odniesieniu, do pytania, „kiedy”, nie opierając się na naszych historycznych domysłach, czuliśmy, że musimy uzyskać niezależne datowanie naukowe.
Pochodzenie Tajemnicy

Więc kiedy został zbudowany mur? Niektórzy myśleli, że został wzniesiony przez macedońskiego króla Aleksandra, który osiągnął ten obszar w 330 r. pne, a zmarł siedem lat później – w rzeczywistości ściana jest również znany jako „Bariera Aleksandra”. Inni sugerowali, że został zbudowany dopiero w 6 w. n.e., przez wielkiego króla perskiego Khusrau I. (AD 531-579). Dzięki swoim badaniom terenowym w 1070 r., Muhammad Yusof Kianiego, a następnie wielu uczonych, którzy opowiedzieli się za budową w 2-gim lub 1-szym wieku p.n.e. Kto ma rację?

Na szczęście inżynierowie ściany użyli technik budowlanych doskonale nadających się do nowoczesnych technik datowania. Główne utrudnienia budowy, to krajobraz lessowy, w sekcjach, w bezdrzewnym stepie, niewystarczające zaopatrzenie w kamienie lub drewno do celów budowlanych. Lessowa gleba, jednak była idealnym materiałem do produkcji dziesiątki, jeśli nie setki, miliony wypalonych cegieł. Każda z nich była kwadratowa i o znormalizowanych rozmiarach: średnio 37cm, w zachodniej części muru, 40cm na wschodzie, a niektóre 8cm do 11cm grubości. Te wielkie cegły produkowano na skalę przemysłową. Nasze badania wskazują, że ceglane piece stały wzdłuż linii muru. W niektórych obszarach okazały się piece po 40m od siebie, w innych prawie 100m. Ogólnie było tam prawdopodobnie kilka tysięcy pieców murowanych, wybudowanych dla celu sporządzenia największej bariery liniowej starożytnego Bliskiego Wschodu.

Czy te piece przyniosą dowody potrzebne do datowania pomnika?
Jeśli kiedyś mielibyśmy paliwo węgla drzewnego, to materiał ten nadaje się do datowania radiowęglowego. Ponadto, piec wydawał się obiecującym kandydatem do drugiej niezależnej techniki: optyczniej stymulowanej luminescencji (lub OSL). Każde osady czasowe są narażone na bezpośrednie działanie światła słonecznego lub w naszym przypadku, podgrzewane przez ogień, zegar luminescencji jest ustawiony na zero. To pozwala im być dniem OSL, co z kolei obiecuje ujawnić, kiedy po raz ostatni zostały zastosowane piece.

Z tych możliwości na uwadze, we wrześniu 2005 roku wybraliśmy się w okolice wschodniego, wysuniętego punktu znanej ścianie u podnóża Gór Elbruz, gdzie piec został zlokalizowanych w poprzednim badaniu. Nasz wybrany piec wydawał się szczególnie przydatny: to właśnie 13-20m od ściany, i to było na stoku bez śladów osadnictwa innego okresu i tak strome, że czasami było trudno zdobyć przyczółek podczas kopania go; W ten sposób można być pewny, że została ona wykonana w ścianie, specjalnie do wypalania cegieł – i jest mało prawdopodobne, by ponownie zostało wykorzystane w późniejszym terminie. Wkrótce ustalono, że miał praktycznie identyczne wymiary do pieca wydobytego w 1970 roku ponad 60 km dalej na zachód, a także obok muru. Nasz piec i inne znane do tej pory przeznaczone były do 10 stosów cegieł z boku i od 17 do 18 podłużnie. Wszyscy były replikami jednego prototypu – silne dowody, że budowniczy ściany byli za znormalizowaną konstrukcją.

Osady na stromym zboczu zachował nasz piec nadzwyczaj dobrze. Jego jedenaście łuków na wzgórzu zachowały się do pełnej wysokości dwóch metrów, nie licząc kolejny metr nadbudówki. Dwa zwinięte łuki okazały sondaż kopania do wnętrza, nie niszcząc żadnej zachowanej architektury. W końcu dotarliśmy do ciemnej warstwy węgla drzewnego, a zaraz pod spodem, ogniem zaczerwienione dno pieca. Osiągnęliśmy nasz cel. Dr Jean-Luc Schwenninger i dr Morteza Fattahi, z uniwersytetów w Oxfordzie i Teheranu przylecieli do pobierania próbek OSL w październiku 2005 roku. Spróbowaliśmy też różne sekcje samego muru i drugą krótszą ścianę dalej na zachód (ścianie Tammishe ) oraz pieca przy tym, bo już również wydobyte. Z niecierpliwością oczekiwane wyniki. OSL i radiowęglowych próbek, wykazały niezbicie, że obie ściany zostały zbudowane w 5 lub ewentualnie 6 wieku naszej ery.

Biali Hunowie
Z perspektywy czasu łatwo jest zrozumieć, dlaczego ściany zostałaby zbudowana w tym późniejszym terminie. Było to w pobliżu północnej granicy jednego z najpotężniejszych imperiów w starożytności, sasanidzkich Persów. Ich skupienie we współczesnym Iranie, jest również objęte na terytorium dzisiejszego Iraku, rozciągnięte w górach Kaukazu, w północno-zachodniej i środkowej Azji i na subkontynencie indyjskim na wschodzie. Królów perskich wielokrotnie najechało Wschodnie Cesarstwo Rzymskie lub bizantyjskie. Mimo, że również w obliczu zażartych wrogów w ich północnej granicy. Górska przechodzi na Kaukazie, a trasy wzdłuż przybrzeżnych Morza Kaspijskiego były zamknięte przez ściany, prawdopodobnie, aby zapobiec przenikaniu Hunów na południe. Te dalsze, wschodnie mogły zostać skierowane przeciwko Heftalitom lub Białym Hunom. Starożytni pisarze, zwłaszcza Prokopa, dostarcza opisy graficzne wojen Persji walczącej w 5. i 6. wieku z jej północnymi przeciwnikami. Wiemy, że król perski Peroz (AD 459-484), podczas kampanii przeciwko Białym Hunom, spędził kilkakrotnie czas w starożytnym Gorgan (obok nowoczesny Gonbad-e Kawus, w miejscu naszego obozu tuż na południe od ściany). W końcu musiał zapłacić życiem za wyruszenie na ziemie Białych Hunów. Bariera obronna miałoby sens dla Peroz, a może innego króla perskiego krótko przed lub po, aby chronić żyzną i bogatą równinę Gorgan przed zagrożeniem północnym.

Odkrycie Ogromnych Budynków

Ważne pytania wciąż pozostały nierozwiązane: Ściana była granicą ciężko obronioną przez wieki – albo ambitnym projektem, który może porzucili potem, nie więcej niż ulotne wykorzystanie?
Fort 4, jakieś 14 akrów (5.5 ha) duży, został wybrany dla badania magnetometrem w 2006. Zdumieniem, Rogera Ainslie’s, bardzo wrażliwe urządzenie ukazało trzy budynki ok. 228 m długość. Tak dużo szczegółów było widoczne na fabułach, tak, tak, mogliśmy zobaczyć pojedyncze pokoje. Regularny układ wskazywał, że służyły jako koszary.
Zaczęliśmy odkopywać.

Jeżeli badanie magnetometrem nie wskazało podział pokoju, okazało się ogromnym błotnym ceglanym murem, 1.20m szerokości i zachowanym do wysokości c.3.30m. Pierwotnie budynki musiały być znacznie wyższe, gdyż ich zapadnięte pozostałości wciąż tworzą dziś charakterystyczne kopce. Zdjęcia satelitarne pokazują, że fort 4 nie był jedyny, lecz było wiele innych fortów na ścianie (i początkowo prawdopodobnie wszystkie) zawierające bloki koszarowe. Ilość ceramiki i zwierzęcych kości w naszych dwóch wykopach, w forcie 4, wydobyte w latach 2006 i 2007, które również przyniosły jakieś szkła i metale, świadczy mocno, że wnętrze fortu kwitło życiem. Terminy radiowęglowe wskazują, że fort pozostawał zajęty przynajmniej do pierwszej połowie 7. wieku. Jest jeszcze zbyt wcześnie, aby stwierdzić, czy Mur został przerwany, może dlatego, że oddziały były potrzebne do poważnego ataku na Bizancjum, odpierając bizantyjskie przeciwdziałania obraźliwe lub niezgodne z arabską inwazją z AD 636 r. Konstrukcja jednak dowodzi, że ściana funkcjonowała jako bariera wojskowa przynajmniej przez wiek lub prawdopodobnie nawet do dwóch.

Potężny Wojskowy Garnizon

Ilu żołnierzy strzegło najbardziej wyszukanej bariery militarnej Imperium Perskiego?
Jeśli przyjąć, że forty zostały zajęte tak gęsto, jak te na Murze Hadriana, wówczas garnizon na gorgańskim murze byłby rzędu 30.000 mężczyzn. Modele, biorące pod uwagę rozmiar i numer pokoju bloków koszarowych w fortach gorgańskiej ściany i prawdopodobnej gęstości zamieszkania, wytwarzają dane między 15.000 i 36.000 żołnierzy. Nawet najniższe szacunki wskazują na silną i potężną armię, tym bardziej godne uwagi, jak nasze badania koncentrowały się na 200km trudnej granicy, niewielki ułamek z tysięcy kilometrów od granic jednego z największych imperiów starożytnego świata.

Ilu żołnierzy mogły stacjonować na zapleczu?
W 2007 roku rozpoczęły duże badania geofizyczne, a następnie trzech próbnych wykopów w Qaleh Kharabeh, kwadratowej fortyfikacji obejmującej pół kilometra kwadratowego, nieco ponad milę na południe od muru. Analiza ceramiki z Qaleh Kharabeh Seth Priestmana sugeruje, że fortyfikacja została zajęta przez krótki okres czasu, może w najwcześniejszej fazie historii Muru. Małe domy z cegły mułowej wydają się stać w linii jego centralnych dróg. Odkopaliśmy jednego (trupa?); analiza materiału wskazuje, że jego mieszkańcy konsumowali wysokokaloryczną dietę, w tym rybę, przypuszczalnie z Morza Kaspijskie, jakieś 45 km dalej na zachód. Mimo to, nie wiemy, czy ci niegdysiejsi smakosze byli żołnierzami, czy cywilami. Regularny kwadratowy układ obron i równych szeregów prostokątnych zagród wewnątrz, sugeruje, że budowla Muru została stworzona. To była nieudana miejska fundacja? Czy był to obóz przejściowy dla perskiej armii polowej, wzmocnienie garnizonu Muru w czasie wojny? Albo jego nagłe porzucenie połączone z wojskowym przejście od lądu do fortów Muru?

Geofizyczne badanie przy forcie 16 sugeruje, że są pod spodem piece ceglarskie i że ten fort nie był częścią oryginalnego projektu. To jest dopuszczalne, że jakiś albo wszystkie z fortów były dodawane tylko do Ściany w późniejszym etapie – i że wojsko początkowo zatrzymało się w miejscach jak Qaleh Kharabeh?

Mur i jego okolice

Mur nie istnieje w próżni. Gęsta zamieszkanie jego żyznej głębi lądu wyjaśnia dlaczego to zostało zbudowane i jak jego garnizon został wyżywiony. Projekt nie został zatem ograniczony do samej Ściany, ale włączone do szerszego badania krajobrazu. Skala takiego badania jest idealna dla zrozumienia dzieła starożytnych imperiów, ponieważ zarówno sam krajobraz i roboty publiczne imperiów obejmują rozległe obszary. Ze względu na duże obszary, które musiały zostać zbadane, praca w terenie projektu Gorgan przebiegała w trzech różnych skalach. Na regionalnym poziomie użyliśmy obrazów satelitarnych by sporządzić mapę całego obszaru Ściany i struktur działu pomocniczego; indywidualne struktury (forty, miejsca i piece) były następnie odwzorowane za pomocą badań geofizycznych do rozpoznawania ukrytych i podziemnych struktur; w końcu szczegóły ostrożnie zostały wycelowane dla kopania.

W ramach tego programu sam krajobraz badano za pomocą zdjęć satelitarnych by sporządzić mapę całego regionu Muru i poza nim. Wyraźnie ok. 195 km długi „Czerwony Wąż” wymagał ogromnej ilości pracy do jego budowy. Ale to, co nie było powszechnie znane – aż Nokandeh, Omrani i jego współpracownicy odkryli dużą tamę i związane kanały – okazało, że proces budowy Muru wymagał bardziej intensywnej pracy. To, dlatego, że to ogromny projekt architektury krajobrazu został zainicjowany w czasie budowy ściany do wychwytywania i zawracania wody do rowu, który biegł wzdłuż północnej stronie Muru.

To ćwiczenie w gospodarce wodnej wydaje się być częścią zintegrowanego podejścia do budowy Ściany. W takim półpustynnym obszarze, woda wymagana do produkcji cegieł (a także do wykorzystania przez mieszkańców fortów) nie była łatwo dostępna. Woda została, zatem przyniesiona na plac budowy poprzez serię, co najmniej pięciu kanałów, które następnie skierowały wodę do rowu po północnej stronie Muru. Chociaż rów było ewidentnie elementem obronnym, musiał być także wykorzystywany jako źródło mułu, który wykorzystywano jako cegły w Murze. Początkowo zakładano, że woda była zatrzymana za masywnymi zapórami ziemnymi, takimi jak tzw Sadd-i Garkaz. Jednak badania terenowe przeprowadzone w 2007 roku wykazały, że wodę zbierano z kanału znacznie dalej położonego od głównego kanału, który zbierał wody z rzeki znajdującej się na południowy-wschód od rzeki Gorgan. Wodę następnie doprowadzano w górną części „tamy”, (która była faktycznie ogromnym ziemnym akweduktem) do kanału, który doprowadzał wodę na północ, w kierunku głównego rowu wzdłuż Ściany. Ponadto, ten kanał zasilał drugi kanał znajdujący się na południe od Muru i równolegle do niego, może też zasilać wszechobecne ceglane piece. Chociaż dokładna tryb przechwytywania wody z pozostałych kanałów jest mniej jasny, to wydaje się, że otrzymali wodę bezpośrednio z rzeki Gorgan, przypuszczalnie poprzez pobór wody w sposób zwyczajowo przyjęty z głównych kanałów w aluwialnych równinach.

Nie tylko sasanidzcy królowie utworzyli nowy krajobraz poprzez budowę kanałów wodociągowych, ale również przecinali istniejące wcześniej Partów i wcześniejszy sasanidzki krajobraz niczym nóżem. To spowodowało przecinanie ścianą muru wcześniej istniejących elementów krajobrazu, takich jak kanał, który prawdopodobnie zapewniał niezbędne dostarczanie wody nawadniającej do dużej miejscowości Tokhmaq, kilka generacji wcześniejszy. Gorgański Mur wydaje się przecinać przynajmniej 1, inny główny, wcześniejszy system kanału, jeszcze raz przerywając jego porozumienia odbiorcy. Nie ma jednak nic na powiedzenie, że masowe porzucanie ziemi miało miejsce w czasie budowy Muru. Przeciwnie, nasze badania w miejscu, jak również badania związane z ceramiką, przez Seth Priestmana, sugerują, że znaczna powierzchnia suchych stepów na północ od Muru, który był zajęty intensywnie kilka wieków wcześniej, został opuszczony na długo przed budową Muru oraz sugerują, że był to zbędny teren, który został odcięty przez „Czerwonego Węża „. Jest to model, który wymaga testowania przyszłych prac.

Szukaj Muru pod Morzem

„Czerwony Wąż” jest zdecydowanie najdłuższym i najbardziej skomplikowanym perskim murem obronnym, ale ma kilka mniejszych odpowiedników. Korytarz ziemi między górami Kaukazu i zachodnim wybrzeżu Morza Kaspijskiego jest zamknięty przez szereg ścian. Najbardziej znany jest Mur Derbentu we współczesnym Dagestanie (Rosja). Następnie, znacznie bliżej do „Czerwonego Węża”, to współczesny Mur Tammishe, który biegnie od rogu południowo-wschodniej części Morza Kaspijskiego do Gór Elbruz. Morze Kaspijskie jest największym morzem śródlądowym na świecie i zależy od wód rzek dopływających do niego. Jego poziom wody wahała się w ten sposób o wiele bardziej na przestrzeni wieków niż w oceanach. W 2006 roku wykopano dół testowy do sasanidzkiej cegielni, obok „Czerwonego Węża”. Chociaż teraz jest on 7 km w głąb lądu, jest przykryty przez muszle morskie. Datowanie radiowęglowe wykazało, że piec został zanurzony pod wodami wschodzącego Morza Kaspijskiego w 14 lub 15 wieku. Natomiast, gdy Mur został zbudowany około jednego tysiąclecia wcześniej, poziom wody Morza Kaspijskiego był kilka metrów niższy niż obecnie. Dzisiaj Mur Derbent stoi na terytorium obecnie zalanym przez Morze Kaspijskie, a według raportu z 19 wieku, brytyjskiego podróżnika Charlesa Edwarda Yate, tak też było z „Czerwonym Wężem”. Jedyna ściana, jednakże do tej pory zbadana przez archeologów podwodnych jest Murem Tammishe. Odkryty przez irański zespół, z udziałem podwodnych archeologów Hosseina Tofighiana, połączony irański i brytyjski zespół, a następnie w ich ślady zanurkował w mętnej wodzie Zatoki Gorgan w roku 2007. Pomimo płytkiej głębokości około dwóch metrów, widoczność w jednolicie zielonkawej do żółtawej mętnej wodzie nie sięgał dalej, jak jedną nogą. Nurkowie, zwłaszcza Julian Jansen Van Rensburg, oparli się wyłącznie na ich zmysłach dotyku. Jednak wiedza lokalnych wioślarzy, zdjęcia satelitarne oraz badanie głębokości pozwoliło nam sprecyzować cechy. W niektórych obszarach dna morskiego było tak gęsto usiane fragmentami sasanidzkiej cegieł, że jeden prawie nigdy nie dotknął dna morskiego nie czując szorstką powierzchnię kolejnym złamanym kawałkiem. Nasza mapa wysokich stężeń cegły, nie wszystkie w jednej linii, sugeruje, że nie może być więcej niż tylko Mur biegnący do morza. Przyszłe prace mogą wskazać, na inne ukryte pomniki Morza Kaspijskiego: być może sasanidzkie forty, być może port?

Starożytna Super Moc

Nasz projekt poważnie kwestionuje nasz tradycyjny eurocentryczny pogląd na świat.
W czasie, gdy zachodnie Cesarstwo Rzymskie rozpada się, a nawet Rzymskie Wschodnie i Bizancjum pod wielką presją zewnętrzną, sasanidzkie imperium perskie zbiera siły robocze do budowy garnizonu i pomnika większej skali niż cokolwiek porównywalnego na zachodzie. Persowie wydają się zgodnie odpowiadać ich późnorzymskim rywalom w sile armii, umiejętnościach organizacyjnych, inżynierii i gospodarki wodnej. Archeologia zaczyna malować jaśniejszy obraz starożytnej super mocy w swoim apogeum.

Authors: Hamid Omrani Rekavandi (ICHTO), Eberhard Sauer (University of Edinburgh), Tony Wilkinson (University of Durham) and Jebrael Nokandeh (ICHTO & University of Berlin)

Mur Gorgański

Wielki Mur Gorgański jest cyklem starożytnych, obronnych fortyfikacji znajdujących się koło Gorgan w prowincji Golestān, północno-wschodniego Iranu, przy południowo-wschodnim kącie Morza Kaspijskiego. Zachodni (Morze Kaspijskie) koniec ściany jest obok pozostałości fortu przy: 37.13981 ° N 54.1788733 ° E; wschodni koniec ściany, koło miasta Pishkamar, jest prawie pozostałościami fortu przy: 37.5206739 ° N 55.5770498 ° E. [1] Współrzędna tytułowa jest dla lokalizacji pozostałości fortu w połowie drogi wzdłuż ściany.

Mur znajduje się przy geograficznym zwężeniu, między Morzem Kaspijskim a górami Golestanu, północno-wschodniego Iranu. To jest jedna z kilku Bram Kaspijskich przy wschodniej części regionu znanego w okresie antyku jako Hyrcania, na koczowniczej trasie z północnych stepów do irańskiego centrum. Uważa się, że Mur chronił Sassanidzkie Imperium, na południu, od ludzi na północy, [2] prawdopodobnie Białych Hunów. Jednak w swojej książce („Imperium i Mur”) Chaichian (2014) kwestionuje poprawność tej interpretacji przy użyciu historycznych dowodów potencjalnych zagrożeń polityczno-wojskowych w regionie, a także geografii ekonomicznej okolic Gorgańskiego Muru. [3]

Jest on 195 km (121 mi) długości i 6-10 m (20-33 ft) szerokości, [4], dysponując ponad 30 twierdzami, rozstawionymi z przerwami między 10 i 50 km (6.2 i 31.1 mi). Przewyższa go tylko Mur Chiński, jako najdłuższa, istniejąca obronna ściana.

Wśród archeologów Mur jest również znany jako ( „Czerwony Wąż”) dzięki kolorowi jego cegieł. W Persii, błędnie był nazwany („Barierą Aleksandera”) ( اسکندر Sadd-i-Iskandar), jakoby Aleksander Wielki kazał przejść przez Bramę Kaspijską, w jego pośpiesznym marszu do Hyrcanii i wschodu. Jest również znany jako („Anushirvân Barrier”) ( انوشیروان) i ( „Firuz/Piruz Barrier”) ( پیروز), a zwany oficjalnie „Gorgański Mur Obronny” ( دفاعی گرگان). Jest znany dla miejscowych Turkmenów, jako Qïzïl Yılan lub Qazal Al’an. [5]

Opis
Bariera – mur składa się ze ściany, 195 km (121 mi) długości i 6-10 m (20-33 ft) szerokości, [4] oraz z ponad 30 twierdzami z przerwami między 10 i 50 km (6.2 i 31.1 mi). [4] [6]

Materiały budowlane składają się z cegły mułowej, cegły wypalonej, gipsu i zaprawy. Podczas wczesnego okresu partyjskiego była też używana glina. Cegła mułowa cieszyła się wiekszą popularnością na wczesnym okresie budowy fortów i miast, podczas gdy cegły wypalone stały się popularne w późniejszym okresie. Czasami jedna cegła została umieszczona w pionowej pozycji, z dwoma poziomymi rzędami cegieł położonych wyżej i poniżej. Rozmiary cegieł mułowych i cegieł wypalonych różnią się, ale na ogół standardowy rozmiar był 40 x 40 x 10 cm. [7] Cegły wypalane zostały zrobione z lokalnej gleby lessowej, i wypalane były w piecach wzdłuż linii ściany. [4]

Mur rozpoczyna się od wybrzeża z kaspijskiego, koło na północ od Gonbade Kavous, kontynuowany jest w kierunku północnego wschodu, i znika w Górach Pishkamar. Mur leży nieznacznie na północ od lokalnej rzeki, i mieści się 5 m (16 ft) od rowu, który przewodził wodę wzdłuż większości ściany. [2]

W 1999 r. były prowadzone logistyczne poszukiwania archeologiczne w związku z Murem, z powodu problemów w projekcie rozwojowym, specjalnie podczas budowy Tamy Golestańskiej, która nawadnia wszystkie obszary objęte Murem. W miejscu połączenia Muru i kanału odpływowego od tamy, architekci odkryli szczątki Wielkiego Muru Gorgańskiego. 40-ści zidentyfikowanych zamków różni się pod względem wymiarów i kształtów, ale w większość są kwadratowymi twierdzami, zbudowane z takiej samej murarki, jak sam Mur i w takim samym okresie. [2] Ze względu na wiele trudności w rozwoju i projektów rolniczych, archeolodzy zostali przypisani do oznaczenia granicy historycznego znaleziska przez układanie bloków cementowych.
Większy niż Mur Hadriana i Mur Antoniny razem wzięte (dwie oddzielne struktury w Wielkiej Brytanii, które oznaczyły północne granice Cesarstwa Rzymskiego), zostały nazwane największym pomnikiem tego rodzaju między Europą a Chinami. Mur jest drugi w kolejności w budowlach, które obejmują Mur Chiński, jako istniejąca najdłuższa obronna ściana, i choć obecnie w znacznej ruinie, był chyba najbardziej solidnie zbudowany od wczesnych form Wielkiego Muru. [2 ]

Trasa
Trasa, ze wschodu na zachód, jest reprezentowana przez współrzędne szczątków kolejnych fortów i innych cech, które leżą wzdłuż ściany. Współrzędne i numery fortów itp. pochodzą z Wikimapia:

Od wschodniego końca muru

Location
Coordinates
fort (1)
37.5206739°N 55.5770498°E
fort (2)
37.5008423°N 55.5210721°E
fort (3?)
37.4747559°N 55.4633295°E
fort (4)
37.4519502°N 55.4202157°E
zakręt
37.4339426°N 55.3920364°E
zakręt
37.4294784°N 55.3828955°E
zakręt
37.4287627°N 55.3755999°E
fort (5)
37.4270545°N 55.3724777°E
zakręt
37.4187427°N 55.3549147°E
fort (6)
37.3991674°N 55.3339988°E
fort (7)
37.3779074°N 55.3097141°E
fort (8)
37.345827°N 55.2734506°E
fort (9)
37.3072092°N 55.2290708°E
zakręt
37.2880529°N 55.2055693°E
fort (10)
37.2808739°N 55.1753488°E
fort (12)
37.2669322°N 55.1104903°E
zakręt
37.2619287°N 55.0805569°E
fort (14)
37.2604343°N 55.010165°E
fort (15)
37.2606563°N 54.9755966°E
fort (17)
37.2594096°N 54.9330085°E
fort (18)
37.2558914°N 54.8976731°E
fort (20)
37.2494609°N 54.8232901°E
fort (22)
37.2176589°N 54.695853°E
fort
37.1398186°N 54.6595144°E
fort (25)
37.1181987°N 54.5549244°E
fort (26)
37.115538°N 54.5270026°E
fort (27)
37.1176298°N 54.5025676°E
Qaleh Kharabeh twierdza (c 1 mila na południe od Ściany)
37.1024599°N 54.4261944°E
fort (30)
37.13786°N 54.3265128°E
fort (33)
37.13981°N 54.1788733°E

Datowanie

Dr Kiani, który poprowadził archeologiczny zespół w 1971 r. sądził, że ściana była zbudowana podczas Imperium Partyjskiego (247 p.n.e. – 224 n.e.), i że został przebudowany oraz odnowiony w ciągu ery Sasanidów (III w. do VII w. n.e.). [2] W 2005 r. zespół odkopał próbki węgla drzewnego z wielu pieców ceglarskich wzdłuż ściany, próbek z Muru Gorgańskiego oraz niewielkiego Muru Tammisza (lokalizacja zatopionego fortu w północnym końcu: 36 ° 48.595 ′ N 54 ° 1.234 ′ E; lokalizacja fortletu albo wieży strażniczej w końcu leżącym w głębi lądu: 36 ° 43.360 ′ N 54 ° 3.675 ′ E [8]); OSL i ustalanie wieku metodą węgla C14 wskazywały datę obu ścian w późny V w. albo VI wieku. [2] Te daty sugerują, że obecny Mur, przynajmniej jest Sasanidzki, a nie Partyjski, i ta obecna budowla jeszcze nie istniała, jakieś 800 lat wcześniejszy, za czasów Aleksandera Wielkiego (umarł 323 r. p.n.e.). Jeśli Aleksander napotkał barierę w tym miejscu, był to poprzednik obecnego Muru. – (ważna uwaga!!! – Scytyjski po drugiej stronie rowu?)(trzeba poszukać w historii podbojów Aleksandra Wielkiego, czy widział ten Wielki Mur Scytyjski).
Gdybyśmy przypuścili, że forty były obsadzane, tak gęsto, jak te przy murze Hadriana, wtedy garnizon przy Murze Gorgańskim byłby wielkości 30,000 ludzi. Modele, biorące pod uwagę rozmiar i numer pokoju bloków koszarowych w fortach gorgańskiego muru oraz prawdopodobnego zagęszczenia obsady, wytwarzają dane między 15.000 a 36.000 żołnierzy. Nawet najniższa ocena wskazuje na silną i potężną armię, tym bardziej godne uwagi, że nasze badania koncentrowały się tylko na 200 km trudnej granicy, mały ułamek tysięcy kilometrów od granic jednego z największych imperiów starożytnego świata.

Derbent – Brama Kaspiańska

Podobny sasanidzki mur obronny i fortyfikacja leży na przeciwnym, zachodnie, stronie Morza Kaspijskiego przy porcie Derbent, w Republice Dagestanu, Rosja. Tam pozostałości linii umocnień prowadzą w głąb lądu jakieś 3 km (1.9 mi) od brzegu Morza Kaspijskie (42.062643 ° N 48.307185 ° E) do tego, co jest dzisiaj wyjątkowo dobrze zachowanym sasanidzkim fortem (42,052840 ° N 48,274230 ° E ) na pierwszym podnóżu gór Kaukazu.
Derbent i jego Kaspijska Brama znajdują się przy zachodniej części historycznego regionu Hyrkanii. Podczas, gdy fortyfikacje i mury na wschodnim brzegu Morza Kaspijskiego pozostawały nieznane dla grecko-rzymskich historyków, zachodnia połowa imponujących fortyfikacji „północnych” na Kaukazie, była dobrze znana autorom klasycznym.

Notatki [montaż]

1. Jump up^ Kiani, M. Y. Gorgan, iv. Archeology, Encyclopedia Iranica, Online version.
2. ^ Jump up to:a b c d e f Omrani Rekavandi, H., Sauer, E., Wilkinson, T. & Nokandeh, J. (2008), The enigma of the red snake: revealing one of the world’s greatest frontier walls, Current World Archaeology, No. 27, February/March 2008, pp. 12-22.PDF 5.3 MB.
3. Jump up^ Chaichian, Mohammad (2014). Empires and Walls. Leiden, the Netherlands: Brill. pp. 52–89. ISBN 9789004236035.
4. ^ Jump up to:a b c d The Enigma of the Red Snake (Archaeology.co.uk)
5. Jump up^ http://www.iranicaonline.org/articles/gorgan-iv
6. Jump up^ http://www.iranian.com/main/singlepage/2008/great-wall-gorgan
7. Jump up^ http://www.iranicaonline.org/articles/gorgan-iv
8. Jump up^ British Institute of Persian Studies: Linear Barriers of Northern Iran: The Great Wall of Gorgan and the Wall of Tammishe, page 152 + PDF page 33; also at JSTOR.

Inne publikacje

Chaichian, Mohammad Empires and Walls: Globalization, Migration, and Colonial Control, chapter 3, 2014 Brill: Leiden ISBN 978 90 04 23603 5.