Mur Gorgański

Wielki Mur Gorgański jest cyklem starożytnych, obronnych fortyfikacji znajdujących się koło Gorgan w prowincji Golestān, północno-wschodniego Iranu, przy południowo-wschodnim kącie Morza Kaspijskiego. Zachodni (Morze Kaspijskie) koniec ściany jest obok pozostałości fortu przy: 37.13981 ° N 54.1788733 ° E; wschodni koniec ściany, koło miasta Pishkamar, jest prawie pozostałościami fortu przy: 37.5206739 ° N 55.5770498 ° E. [1] Współrzędna tytułowa jest dla lokalizacji pozostałości fortu w połowie drogi wzdłuż ściany.

Mur znajduje się przy geograficznym zwężeniu, między Morzem Kaspijskim a górami Golestanu, północno-wschodniego Iranu. To jest jedna z kilku Bram Kaspijskich przy wschodniej części regionu znanego w okresie antyku jako Hyrcania, na koczowniczej trasie z północnych stepów do irańskiego centrum. Uważa się, że Mur chronił Sassanidzkie Imperium, na południu, od ludzi na północy, [2] prawdopodobnie Białych Hunów. Jednak w swojej książce („Imperium i Mur”) Chaichian (2014) kwestionuje poprawność tej interpretacji przy użyciu historycznych dowodów potencjalnych zagrożeń polityczno-wojskowych w regionie, a także geografii ekonomicznej okolic Gorgańskiego Muru. [3]

Jest on 195 km (121 mi) długości i 6-10 m (20-33 ft) szerokości, [4], dysponując ponad 30 twierdzami, rozstawionymi z przerwami między 10 i 50 km (6.2 i 31.1 mi). Przewyższa go tylko Mur Chiński, jako najdłuższa, istniejąca obronna ściana.

Wśród archeologów Mur jest również znany jako ( „Czerwony Wąż”) dzięki kolorowi jego cegieł. W Persii, błędnie był nazwany („Barierą Aleksandera”) ( اسکندر Sadd-i-Iskandar), jakoby Aleksander Wielki kazał przejść przez Bramę Kaspijską, w jego pośpiesznym marszu do Hyrcanii i wschodu. Jest również znany jako („Anushirvân Barrier”) ( انوشیروان) i ( „Firuz/Piruz Barrier”) ( پیروز), a zwany oficjalnie „Gorgański Mur Obronny” ( دفاعی گرگان). Jest znany dla miejscowych Turkmenów, jako Qïzïl Yılan lub Qazal Al’an. [5]

Opis
Bariera – mur składa się ze ściany, 195 km (121 mi) długości i 6-10 m (20-33 ft) szerokości, [4] oraz z ponad 30 twierdzami z przerwami między 10 i 50 km (6.2 i 31.1 mi). [4] [6]

Materiały budowlane składają się z cegły mułowej, cegły wypalonej, gipsu i zaprawy. Podczas wczesnego okresu partyjskiego była też używana glina. Cegła mułowa cieszyła się wiekszą popularnością na wczesnym okresie budowy fortów i miast, podczas gdy cegły wypalone stały się popularne w późniejszym okresie. Czasami jedna cegła została umieszczona w pionowej pozycji, z dwoma poziomymi rzędami cegieł położonych wyżej i poniżej. Rozmiary cegieł mułowych i cegieł wypalonych różnią się, ale na ogół standardowy rozmiar był 40 x 40 x 10 cm. [7] Cegły wypalane zostały zrobione z lokalnej gleby lessowej, i wypalane były w piecach wzdłuż linii ściany. [4]

Mur rozpoczyna się od wybrzeża z kaspijskiego, koło na północ od Gonbade Kavous, kontynuowany jest w kierunku północnego wschodu, i znika w Górach Pishkamar. Mur leży nieznacznie na północ od lokalnej rzeki, i mieści się 5 m (16 ft) od rowu, który przewodził wodę wzdłuż większości ściany. [2]

W 1999 r. były prowadzone logistyczne poszukiwania archeologiczne w związku z Murem, z powodu problemów w projekcie rozwojowym, specjalnie podczas budowy Tamy Golestańskiej, która nawadnia wszystkie obszary objęte Murem. W miejscu połączenia Muru i kanału odpływowego od tamy, architekci odkryli szczątki Wielkiego Muru Gorgańskiego. 40-ści zidentyfikowanych zamków różni się pod względem wymiarów i kształtów, ale w większość są kwadratowymi twierdzami, zbudowane z takiej samej murarki, jak sam Mur i w takim samym okresie. [2] Ze względu na wiele trudności w rozwoju i projektów rolniczych, archeolodzy zostali przypisani do oznaczenia granicy historycznego znaleziska przez układanie bloków cementowych.
Większy niż Mur Hadriana i Mur Antoniny razem wzięte (dwie oddzielne struktury w Wielkiej Brytanii, które oznaczyły północne granice Cesarstwa Rzymskiego), zostały nazwane największym pomnikiem tego rodzaju między Europą a Chinami. Mur jest drugi w kolejności w budowlach, które obejmują Mur Chiński, jako istniejąca najdłuższa obronna ściana, i choć obecnie w znacznej ruinie, był chyba najbardziej solidnie zbudowany od wczesnych form Wielkiego Muru. [2 ]

Trasa
Trasa, ze wschodu na zachód, jest reprezentowana przez współrzędne szczątków kolejnych fortów i innych cech, które leżą wzdłuż ściany. Współrzędne i numery fortów itp. pochodzą z Wikimapia:

Od wschodniego końca muru

Location
Coordinates
fort (1)
37.5206739°N 55.5770498°E
fort (2)
37.5008423°N 55.5210721°E
fort (3?)
37.4747559°N 55.4633295°E
fort (4)
37.4519502°N 55.4202157°E
zakręt
37.4339426°N 55.3920364°E
zakręt
37.4294784°N 55.3828955°E
zakręt
37.4287627°N 55.3755999°E
fort (5)
37.4270545°N 55.3724777°E
zakręt
37.4187427°N 55.3549147°E
fort (6)
37.3991674°N 55.3339988°E
fort (7)
37.3779074°N 55.3097141°E
fort (8)
37.345827°N 55.2734506°E
fort (9)
37.3072092°N 55.2290708°E
zakręt
37.2880529°N 55.2055693°E
fort (10)
37.2808739°N 55.1753488°E
fort (12)
37.2669322°N 55.1104903°E
zakręt
37.2619287°N 55.0805569°E
fort (14)
37.2604343°N 55.010165°E
fort (15)
37.2606563°N 54.9755966°E
fort (17)
37.2594096°N 54.9330085°E
fort (18)
37.2558914°N 54.8976731°E
fort (20)
37.2494609°N 54.8232901°E
fort (22)
37.2176589°N 54.695853°E
fort
37.1398186°N 54.6595144°E
fort (25)
37.1181987°N 54.5549244°E
fort (26)
37.115538°N 54.5270026°E
fort (27)
37.1176298°N 54.5025676°E
Qaleh Kharabeh twierdza (c 1 mila na południe od Ściany)
37.1024599°N 54.4261944°E
fort (30)
37.13786°N 54.3265128°E
fort (33)
37.13981°N 54.1788733°E

Datowanie

Dr Kiani, który poprowadził archeologiczny zespół w 1971 r. sądził, że ściana była zbudowana podczas Imperium Partyjskiego (247 p.n.e. – 224 n.e.), i że został przebudowany oraz odnowiony w ciągu ery Sasanidów (III w. do VII w. n.e.). [2] W 2005 r. zespół odkopał próbki węgla drzewnego z wielu pieców ceglarskich wzdłuż ściany, próbek z Muru Gorgańskiego oraz niewielkiego Muru Tammisza (lokalizacja zatopionego fortu w północnym końcu: 36 ° 48.595 ′ N 54 ° 1.234 ′ E; lokalizacja fortletu albo wieży strażniczej w końcu leżącym w głębi lądu: 36 ° 43.360 ′ N 54 ° 3.675 ′ E [8]); OSL i ustalanie wieku metodą węgla C14 wskazywały datę obu ścian w późny V w. albo VI wieku. [2] Te daty sugerują, że obecny Mur, przynajmniej jest Sasanidzki, a nie Partyjski, i ta obecna budowla jeszcze nie istniała, jakieś 800 lat wcześniejszy, za czasów Aleksandera Wielkiego (umarł 323 r. p.n.e.). Jeśli Aleksander napotkał barierę w tym miejscu, był to poprzednik obecnego Muru. – (ważna uwaga!!! – Scytyjski po drugiej stronie rowu?)(trzeba poszukać w historii podbojów Aleksandra Wielkiego, czy widział ten Wielki Mur Scytyjski).
Gdybyśmy przypuścili, że forty były obsadzane, tak gęsto, jak te przy murze Hadriana, wtedy garnizon przy Murze Gorgańskim byłby wielkości 30,000 ludzi. Modele, biorące pod uwagę rozmiar i numer pokoju bloków koszarowych w fortach gorgańskiego muru oraz prawdopodobnego zagęszczenia obsady, wytwarzają dane między 15.000 a 36.000 żołnierzy. Nawet najniższa ocena wskazuje na silną i potężną armię, tym bardziej godne uwagi, że nasze badania koncentrowały się tylko na 200 km trudnej granicy, mały ułamek tysięcy kilometrów od granic jednego z największych imperiów starożytnego świata.

Derbent – Brama Kaspiańska

Podobny sasanidzki mur obronny i fortyfikacja leży na przeciwnym, zachodnie, stronie Morza Kaspijskiego przy porcie Derbent, w Republice Dagestanu, Rosja. Tam pozostałości linii umocnień prowadzą w głąb lądu jakieś 3 km (1.9 mi) od brzegu Morza Kaspijskie (42.062643 ° N 48.307185 ° E) do tego, co jest dzisiaj wyjątkowo dobrze zachowanym sasanidzkim fortem (42,052840 ° N 48,274230 ° E ) na pierwszym podnóżu gór Kaukazu.
Derbent i jego Kaspijska Brama znajdują się przy zachodniej części historycznego regionu Hyrkanii. Podczas, gdy fortyfikacje i mury na wschodnim brzegu Morza Kaspijskiego pozostawały nieznane dla grecko-rzymskich historyków, zachodnia połowa imponujących fortyfikacji „północnych” na Kaukazie, była dobrze znana autorom klasycznym.

Notatki [montaż]

1. Jump up^ Kiani, M. Y. Gorgan, iv. Archeology, Encyclopedia Iranica, Online version.
2. ^ Jump up to:a b c d e f Omrani Rekavandi, H., Sauer, E., Wilkinson, T. & Nokandeh, J. (2008), The enigma of the red snake: revealing one of the world’s greatest frontier walls, Current World Archaeology, No. 27, February/March 2008, pp. 12-22.PDF 5.3 MB.
3. Jump up^ Chaichian, Mohammad (2014). Empires and Walls. Leiden, the Netherlands: Brill. pp. 52–89. ISBN 9789004236035.
4. ^ Jump up to:a b c d The Enigma of the Red Snake (Archaeology.co.uk)
5. Jump up^ http://www.iranicaonline.org/articles/gorgan-iv
6. Jump up^ http://www.iranian.com/main/singlepage/2008/great-wall-gorgan
7. Jump up^ http://www.iranicaonline.org/articles/gorgan-iv
8. Jump up^ British Institute of Persian Studies: Linear Barriers of Northern Iran: The Great Wall of Gorgan and the Wall of Tammishe, page 152 + PDF page 33; also at JSTOR.

Inne publikacje

Chaichian, Mohammad Empires and Walls: Globalization, Migration, and Colonial Control, chapter 3, 2014 Brill: Leiden ISBN 978 90 04 23603 5.