Mur Hyrkański

Rzymski profesor archaeologii w Wyższej Szkole Historii, Klasyki i Archeologii na Uniwersytecie w Edynburgu, w Wielkiej Brytanii, professor Eberhard W. Sauer, mówi, że podwodne badanie sonarem pozwoliło odnajdywać Mur Tammisheh na więcej niż 900 m dalszych niż części znane do tej pory.

Przemawiając na 14-tym, dorocznym sympozjum irańskiej archeologii, który zakończył się w Muzeum Narodowym w Iranie, w Teheranie (marzec 08/06) we wtorek, Eberhard powiedział, że eksperyment został wykonany przez Richarda Batrtesa, Hamida Omrani Rekavandi, Bardia Shabani i innych.

Wykład Eberharda w tematyce: Inżynieria i zabezpieczenie dobrobytu w Imperium Sasanidów: W sezonie 1394/2015 na Wielki Murze Gorgańskim i jego zapleczu, przez irańskie dziedzictwo kulturowe, rzemiosła artystyczne i Organizacji Turystyki i Uniwersytetu w Endinburghu

Powiedział, że to kontynuuje w oczywistym ustawieniu, w prostej linii do 40 S, 0233480, 4079320.

Dodał, że na wschodzie (M. Kaspijskiego) jest położony rów, który, jako odcinek ściany położonej najdalej na północ, jest przykryty przez osady morskie.

Zbocza ścian rowu są na tyle odmienne, aby sugerować, że ściana nie będzie kontynuowana poza tym punktem i że wcześniejsze hipotezy, że Mury Gorgański i Tammisheh są ze sobą powiązane, to prawdopodobnie błędne, uczony powiedział, dodając, że warunki badania były mniej przychylne na zachódnim i południowo-zachodnim Murze Gorgańskim, jako że sonar nie był w stanie przebić się przez niedawne, aluwialne osady organiczne.

Zapowiedział, że, podczas gdy potrzebne są dalsze badania terenowe w celu zlokalizowania zachodniej końcówki gorgańskiego muru, wydaje się prawdopodobne, że obie ściany zakończone w okolicach współczesnego brzegu (na ok. 32m) z pominięciem zboczy ścian przybrzeżnych w płytkiej wodzie.

Drewniane pomosty i siły morskie mogły być skuteczne, jeśli trudno je prześledzić archeologicznie, stwierdził.

Mur Chiński dobrze jest znany jako największa ściana w Azji (a nawet na świecie). Mniej znany jest Mur Gorgański w północno-wschodnim Iranie (konkretnie równina Gorgan) przypisany erze Sasanidów (224-651 r. n.e.). Budowla jest kolejnym dowodem na możliwości technicznę Sasanidów.

Według Science Daily News (26 lutego 2008) Mur Gorgański jest:

„… Ponad 1000 lat starszy niż Wielki Mur Chiński, i dłuższy niż Mur Hadriana i Mur Antonina razem wzięte.”

„Czerwony Wąż” w północnym Iranie, który nosi swe imię od barwy czerwonej jego cegieł, ma co najmniej 195 km długości. Kanał – fosa, 5 m głęboki albo więcej, prowadzi wodę wzdłuż większej części ze Muru. Jego ciągły stopień nachylenia, zaprojektowany by zapewnić regularny przepływ wody, świadczy o umiejętnościach geodetów odpowiedzialnych za wytyczenie trasy Muru. Ponad 30 fortów stoi w równej linii wzdłuż tej masywnej struktury. Jest on również znany jako Wielki Mur Gorgański, Mur Gorgański obronny, Anushirvân Barrier, Firuz Barrier i Qazal Al’an, i czasami Sadd-i-Iskandar, (Perska tama albo Bariera Aleksandra).

Mur jest drugi w stosunku do Muru Chińskiego, jako istniejąca najdłuższa obronna ściana, ale jest może nawet solidniej zbudowany niż wczesne konstrukcje Wielkiego Muru. Większy niż Mur Hadriana i Mur Antonina razem wzięte, został nazywany największym pomnikiem tego rodzaju między Europą a Chinami.

„Czerwony Wąż” nie ma sobie równych w wielu aspektach i jeszcze bardziej w zagadkach. Nawet jego długość jest niejasna:, podczas gdy w kierunku wschodnim wpada na niezbadaną górzystość krajobrazu Góry Elburz, jego zachodni terminal został zalany przez wzbierające wody Morza Kaspijskie. Irański zespół, pod kierownictwem Jebrael Nokandeh, badał ten Wielką Ścianę od 1999. W 2005 r. stało się to wspólnym irańskim i brytyjskim projektem.

Uważa się ogólnie, że mieszkańcy tego regionu są starożytnymi Hyrcanianami. Sam Gorgan jest jednym z najstarszych regionów Iranu i znajduje się tuż na wschodzie, nad Morzem Kaspijskim. Gorgan był częścią Mediany, Achaemenidów (559-333 BC), Seleucidów, Partów (247 r. p.n.e.-224 r. n.e.) i imperium Sasanidów w erze przedislamskiej. Termin Gorgan jest czerpany ze staroirańskiego VARKANA (Ziemia Wilka). Co ciekawe, termin Gorgan filologicznie odpowiada współczesnu j. perskiemu „Gorg-an” jako „Wilki”.

Stolica starożytnego Gorgon była znana jako Zadrakarta, która później stała się Astarabad.

To miasto sięga, co najmniej czasów Achemenidów. Innym historycznym miastem starożytnego znaczenia był Jordan.

Do niedawna, nikt nie wiedział kto zbudował Mur. Teorie objęły od Aleksandra Wielkiego w IV wieku p.n.e., do perskiego króla Khusrau I w VI wieku n.e.. Większość uczonych wolała czas budowy na II w. albo I wiek p.n.e.. Spotkania naukowe wykazały, że jednak Mur został zbudowany w V w. lub ewentualnie, VI wieku naszej ery, przez Sasanidów perskich. Ta perska dynastia stworzyła jedno z najpotężniejszych imperiów w świecie antycznym, koncentrujące się na Iranie, a rozciągające się od współczesnego Iraku do południowej Rosji, Azji Środkowej i Pakistanu.

Z perspektywy czasu łatwo jest zrozumieć, dlaczego mury zostały zbudowane w tym późniejszym terminie. Było to w pobliżu północnej granicy jednego z najpotężniejszych imperiów w starożytności, z sasanidzkimi Persami. Centrum we współczesnym Iranie, obejmowało również teren współczesnego Iraku, ciągnąc się na Góry Kaukaz na północnym-zachodzie, do centralnej Azji i indyjskiego subkontynentu na wschodzie. Perscy królowie ciągle najeżdżali Wschodni Rzym albo Bizancjum.

Stanęli również naprzeciw grożnych wrogów przy swojej północnej granicy. Górskie przejście na Kaukazie oraz trasa wzdłuż brzegów Morza Kaspijskiego były zamknięte przez mury, prawdopodobnie, aby uniemożliwić Hunom podbijanie południa. Starożytni pisarze, zwłaszcza Prokop, dostarczyli obrazowe opisy wojen Persji walczącej w V w. i VI wieku przeciwko jej północnym przeciwnikom. Perski król Peroz (459-484 r. n.e.), prowadząc kampanię przeciwko Białym Hunom, przebywał ciągle w starożytnym Gorgon. W końcu musiał zapłacić życiem za wyprawę na ziemie Białych Hunów. Miałoby to sens dla Peroza, a może innego króla perskiego, krótko przed lub po, aby chronić żyzną i bogatą równinę gorgońską od tego zagrożenia północnego przez barierę obronną.

Nowoczesne techniki badania i zdjęcia satelitarne wykazały, że forty były gęsto objęte wojskowymi blokami koszarowymi. Liczne znaleziska odkryte podczas ostatnich wykopalisk wskazują, że granica pełna życia. Naukowcy oceniają, że spokojnie jakieś 30,000 żołnierzy mogło stacjonować przy tym Murze. Uważa się, że „Czerwony Wąż” był systemem obrony przeciwko Białym Hunom, którzy żyli w Azji Środkowej.

System zamków został opracowany przez Sasanidów dla systemu płynnej obrony. To oznaczało, że Mur Gorgoński nie był częścią wyłącznie statycznego systemu obrony. Główny nacisk był na systemie płynnego systemu obrony-ataku. To wiązało się z powstrzymywaniem potencjalnych najeźdźców wzdłuż linii i w razie przełomu, sasanidzkie naczelne dowództwo najpierw zauważało siłę i kierunek najeżdżających sił. Wtedy elitarna sasanidzka kawaleria (Savaran) zostawała rozlokowana z zamków najbliżej do najeżdżającej siły. Najeźdźcy wtedy znajdowali się w potrzasku za irańskimi liniami z Muru Gorgiańskiego od ich północy i Savaranami atakującymi na ich awangardzie i bokach. To był zasadniczo ten system obrony, który pozwolił sasanidzkiej Persii przezwyciężyć zagrażanie inwazją Huno-Heftalitów 6-7 w. n.e.

Datowania izotopem węgla C14 wskazują, że fort pozostał zajęty do czasu, co najmniej pierwszej połowy VII wieku. Jest jeszcze zbyt wcześnie, aby stwierdzić, czy Mur został przerwany, może, dlatego, że oddziały były potrzebne do poważnego ataku na Bizancjum, odpierania bizantyjskiej kontrofensywy albo przed póżniejszą arabską inwazją z 636 r n.e. Dowody wzrastają, że Mur funkcjonował, jako bariera wojenna przynajmniej wiek lub prawdopodobnie bliżej do dwóch.

Jeśli założyć, że forty zostały obsadzone tak gęsto, jak te na Murze Hadriana, wówczas garnizon na Murze Gorgońskim byłby rzędu 30.000 mężczyzn. Modele biorące pod uwagę wielkości i numer pokoju bloków koszarowych w fortach Muru Gorgońskiego oraz prawdopodobną gęstość obsady, podają dane między 15,000 a 36,000 żołnierzy.

Korytarz lądowy między Kaukazem a wybrzeżem zachodnim Morza Kaspijskie jest zamknięty przez cykl murów. Najsławniejszy jest Mur Derbent we współczesnym Dagestanie (Rosja). Znacznie bliżej do „Czerwonego Węża”, to współczesny Mur Tammishe, który biegnie od rogu południowo-wschodniej części Morza Kaspijskiego do Góry Elburz. Morze Kaspijskie jest największym morzem zamkniętym świata i jeśli chodzi o jego wodę, zależy od napływowych rzek. Stąd jego poziom wody wahał się dużo bardziej na przestrzeni wieków niż ten w oceanach.

Mur ten rozpoczyna się od wybrzeża Morza Kaspijskiego, na północy, koło Gonbad Kavous kontynuuje w kierunku północnym, a znika za Górami Pishkamar. Logistyczne poszukiwanie archeologiczne było prowadzone w związku z murem w 1999 z powodu problemów w projekcie rozwojowym, specjalnie podczas budowy Tamy Golestan, która nawadnia wszystkie obszary w pobliżu muru. W miejscu połączenia ściany i kanału odpływowego od tamy, architekci odkryli szczątki muru. 40 zidentyfikowanych zamków różni się pod względem wymiaru i kształtu, ale większość są kwadratowymi twierdzami, zrobionymi z takiej samej murarki, jak sam mur i w takim samym okresie. Z powodu wielu trudności w rozwoju i rolniczych projektów, archeolodzy zostali wyznaczeni by oznaczyć granicę z historycznymi znaleziskami przez położenia bloków cementowych.

Należy zwrócić również uwagę na podobnym sasanidzki mur obronny i fortyfikacje po przeciwnej stronie Morza Kaspijskiego w porcie Derbentu i poza nim. Gdy Wielki Mur Gorgański podąża do morza w Zatoce Gorgan, to po drugiej stronie Morza Kaspijskiego wyłania się z morza wielkim murem Kaukazu w Derbent, wraz z jego niezwykle dobrze zachowanymi sasanidzkimi fortami.

Choć fortyfikacje i mury na wschodnim brzegu Morza Kaspijskiego pozostawały nieznane dla grecko-rzymskich historyków, zachodnia połowa tych imponujących fortyfikacji „północnych” na Kaukazie były dobrze znane autorom klasycznym.

Ten projekt poważnie kwestionuje tradycyjną Euro-centryczną opinię światową. W chwili, kiedy Zachodnie Imperium Rzymskie upada, a nawet Wschodni Rzym albo Bizancjum pod wielkim ciśnieniem zewnętrznym, sasanidzkie Imperium Perskie zbiera siłę roboczą do budowy pomnika znaczniejszej skali niż cokolwiek porównywalnego na zachodzie. Persowie wydają się zgodnie odpowiadać ich późnorzymskim rywalom w sile armii, umiejętnościach organizacyjnych, inżynierii i gospodarki wodnej. Archeologia zaczyna malować jaśniejszy obraz starożytnej super mocy w swoim apogeum.